In memoriam van onze overleden Schipperke

Hymke is op elf jarige leeftijd gestorven aan kanker.

Tot het laatst toe zorgde zij voor de begeleiding van jonge hondjes, als een puppy niet in de bench kon wennen ging Hymke bij hem liggen en zorgde met haar overwicht dat de kleine opstandeling snel kalmeerde en ging slapen. Hymke is in mijn armen bij de dierenarts op de praktijk ingeslapen. Toen zij daarna opgebaard achter het huis in haar mandje lag zodat de andere hondjes afscheid van haar konden nemen ging Aroufke naast haar overleden moeder zitten.

Na een tijdje liep ze weg bij haar moeder en hebben we Hymke een plekje op het honden en katten kerkhofje gegeven. Aroufke ging toen het graf gesloten was mee om te kijken, zij rook aan de verse grond en deed er een plasje op, toen is ze mee naar binnen gegaan, ze is een etmaal erg stil geweest en daarna was het goed.

Lieve Hymke,

Het verhaal van een hond...

Hoi vrouwtje en mijn baasje. Met mij gaat het heel goed. 'T is wonderlijk. Vandaag kwam ik aan en ben ik verrast door een prachtige blauwe lucht en velden vol gras en klaver. De zon straalt hier warmte uit op mijn zwarte vacht en dat voelt zo goed. Op de een of andere manier voel ik me zo anders. Ik heb geen pijn meer. Mijn slechte linker pootje werkt nu weer zo goed dat ik overal dansjes wil doen. En mijn buik voelt gezond, er is geen pijn meer, ik wil weer eten. Mijn gezichtsvermogen is nu weer als toen ik jong was geworden, zodat dat ik sommige mensen en honden die rondlopen herken. En mijn hart, je weet wel dat hart wat me zoveel gezondheidsproblemen bleef geven, voelt nu heel krachtig. Mijn tanden zijn sterk, dat gebit dat in mijn vroege jaren voor problemen zorgde, is gezond teruggekomen. Mijn rug voelt zo stevig. Ik had problemen met lopen voordat het licht kwam en nu kan ik wiebelen en strekken zonder het gevoel in mijn benen te verliezen. Ik voel me nu super goed. Het is wonderlijk.

Ik zag een groepje Schipperke's aan de rand van het veld en ik wilde mij graag bij hen aansluiten. Maar er werd verteld dat ik eerst mijn papierwerk moest doen, dus wacht ik geduldig in de rij om met de toelatingsmedewerker te praten. Er staat een lange rij. Dus kan het nog wel even duren voordat ik er doorheen ben. Ondertussen gaat het goed met me. Echt waar.

Het schoot op, ik was heel snel vooraan in de rij. En die "figuur met die gloeiende vleugels" leunde voorover over zijn bureau, hij tilde mij op en zette me voor zich op het bureau.

“Wow, wat ben je mooi,”  “Wat ben je,” vroeg deze persoon".

Ik stond op en nam mijn natuurlijke fiere houding aan, trots en hoog, en blafte: “IK BEN EEN SCHIPPERKE.” De anderen om me heen verbaasden zich over mijn geblaf, maar ik legde het hen uit: “zo zijn wij. Dat hoort bij wat wij zijn. We zijn gefokt om onze geliefden te beschermen en te waarschuwen als er gevaar op ons pad komt!"

Wij, Schipperkes, vinden het heerlijk om te rijden in alles wat beweegt en steken onze kop in de wind om alle geuren in ons op te nemen terwijl we rijden.
Wij zijn de kleine kapiteins. Wij zijn volledig toegewijd aan onze familie en zullen hen met ons leven beschermen. Wij zijn klein van gestalte, maar groot van hart. Eigenzinnig en koppig, we hebben een ondeugend karakter. Sommigen noemen ons kleine zwarte duivels. Maar wij zijn SCHIPPERKE'S.”

De persoon keek op deze lijst nadat hij mijn echte naam had gevraagd. Mijn kampioens-naam betekende nu niets meer. Alleen mijn familienaam. Ze vertelde mij dat er veel trieste mensen zijn waar ik net vandaan kom. Maar, baasje van mij,  Ik ben OK.

Hij vertelde mij dat ze een heel, heel speciale deur voor me hadden. En wees naar een hondenluikje naast een GROOT hek waarachter ik de andere Schipperke's zag spelen. Hij tilde me zachtjes op en omhulde me in zijn vleugels. Ik voelde zoveel liefde van hem. Het deed me zo denken aan waar ik net vandaan was gekomen, van thuis. Toen zette hij me neer en zei dat ik moest opschieten. Er wacht een speciaal iemand op je. 

Ik was een beetje bang om naar dat hondenluikje te draven. Maar ik zette mijn beste Schipperke-snoet op en stak mijn neus erdoor. De geur van vers gras, bomen en de wind die zachtjes over de velden blies, was geweldig. Het lokte me door het hek. Plotseling zat ik naast deze lichte, warme bank, aandachtig te kijken naar mijn nieuwe, "voor altijd thuis". Een hand kwam naar beneden en raakte mijn hoofd aan. Ik voelde veel liefde, warmte en energie. Terwijl ik in de hand leunde, werd ik opgepakt en naast deze persoon gelegd. Ik was niet verschrikt. Ik was totaal niet bang. Ik voelde totale vrede. En zo'n ongekende liefde zonder begin en einde. Na wat uren leken werd ik wakker en werd ik voorzichtig terug op de grond gelegd. Ga spelen en vind hier je lang verloren Schipperke vrienden en familie, zei hij. Ik rende met een vaart die ik in geen jaren had gelopen. En toen ik de roedel in de hoek naderde, draaiden iedereen zich om en begroetten me. Ik vroeg, waar zijn we….,,?

In de hemel antwoordden ze allemaal. Kijk, vrouwtje en baasje, ik ben OK. ECHT!