Schipperke Hymke had negen puppy's in een nest

Deze geschiedenis speelt in 2010, er is veel beeldmateriaal van weggeraakt maar toch vind ik het leuk om het te delen.

Hymke met haar unieke nest van negen hondjes.

Hymke had een nestje gehad met Darno van de Heikenshoeve en daarna nog één met Felix van de Moerheuvel.
Ze had acht kleintjes in totaal van deze twee nestjes.
We wilden nog één keer een nestje met haar krijgen.

Hymke liet nooit erg goed zien dat ze loops was, we hadden destijds een Hollandse Herder reu, Merijn, en hij vertelde wanneer Hym "erg interessant" was maar Merijn was gestorven.
Dus moesten we zelf inschatten wanneer de ontmoeting met een reu succesvol zou zijn.
We besloten weer naar kennel de Heikenshoeve te gaan omdat zij een interessante reu beschikbaar hadden.

Maar Hymke vond hem totaal niet aantrekkelijk, in tegendeel, ze snauwde hem wel op zo'n niet mis te verstane manier dat duidelijk was dat dit nooit een match zou worden.
Maar Jan Blockx wist wel raad, hij had meer "ijzers" in het vuur, en kwam met een oudere reu.
Hymke bekeek hem..... is het wat? rook eens aan hem.... "hummmm"...
Doran, op zijn beurt, rook ook eens aan Hymke..... "hummm"...
Er klonk een lelijke binnensmondse opmerking van Hymke over het erf...
"Volgens mij is ze nog niet zover.... " aldus Jan Blockx.

Dit is de vader van Hymke, Wyndsong Robin

En omdat we zo ver hadden moeten reizen mocht ik bij hoge uitzondering Doran meenemen om het stelletje tot actie over te laten gaan. Dat had tijd nodig.
We stapten in de auto, Doran in de bench van Hymke en Hymke los er naast.
Na ruim twee uur rijden waren we thuis.
Doran en Hymke waren al letterlijk naar elkaar gegroeid.
Hij mocht Hymke besnuffelen maar verder nog niets.

Doran werd eens even lekker verzorgd, geborsteld, met hem gewandeld, wat lekkers toegestopt, hij moest zich toch een beetje welkom voelen hier.
En 's avonds kwam het opeens van een amoureuze ontmoeting tussen de twee hondjes..... hoera!!!!
Dat het al zo snel gelukt was.... geweldig!
Hymke en Doran vierden de "liefde" een paar dagen en daarna brachten we Doran weer terug naar België.

Hoera!   een geslaagde paring

Hymke sliep veel, ze was opvallend aanhalig, en al na een paar weken werd haar buik zichtbaar voller, en voller.... ze werd echt flink dik.

Op dag 59 gerekend vanaf de avond dat ze elkaar voor het eerst "ontmoet" hadden ging Hymke werpen.
Ze deed dat altijd laat op de dag of heel vroeg in de ochtend.
Ik had de hele nacht bij haar gewaakt en tegen een uur of zeven begon ze, ze was naast de werpkist, ik hoorde haar kreunen en meteen daarna likte ze flink achter haar.... en ja hoor, een klein hondje.... wat KLEIN!!!!
Een heel kleintje!
Ik legde haar in het werphok en meteen ging ze weer persen, vlot kwam er weer één, weer zo'n kleintje.
Nu nam Hymke even tijd om haar tweetal goed te likken.

Het duurde een minuut of tien en toen ging ze weer werken, en weer kwam er een kleintje en vlot daarna een grotere.
Ze had nu vier hondjes, nooit eerder had ze een groter nest gehad maar was nog heel dik.

Ze ging verder met persen en kreeg een reutje, na alle teefjes een reutje! Prachtig!
Én ze begon weer te werken, nu kon ik zien dat ze moe werd, de zesde kwam ook vlot.
Ook weer een kleintje.
We waren zo blij! Zes mooie hondjes...
Tot mijn verrassing ging Hymke weer persen en kreeg ze er weer één, ook weer alles goed.

Ik dacht dat het nu wel klaar was, voorzichtig ruimde ik de meeste nattigheid wat op, niet te rigoreus want een werpend teefje houdt er niet van als het hele nest verschoond wordt, dat moet beperkt blijven met hier en daar aanvullen met schoon materiaal.

Ik belde familie om te vertellen van het prachtige zevental, nadat de telefoon neergelegd was ging ik kijken bij het nestje.
Hé.... wat is het nat? "Ik dacht dat ik het toch wat schoon had gemaakt....?"
Ik telde de kleintjes, zes, zeven.....zeven???? Nog één? Acht!
Er was er nog één bijgekomen!
Dat was nog nooit gebeurd!
Ik bekeek hem eens goed, ja hij was ook helemaal goed, lekker stevig, actief, kortom een goed hondje.
Ik ruimde de nattigheid op, controleerde Hymke die nu languit in het werphok lag en alle acht hondjes liet zuigen.
We dronken koffie, ik keek weer even of alles goed was met mams en kids en weer was het hok kletsnat, én een kletsnat hondje lag tussen de anderen..... het kán toch niet waar zijn..... NOG EEN HONDJE NEGEN!!!
Hym had er negen.

En dat was meteen wel een grote zorg en verantwoording.
Zoveel, en dat terwijl Hymke maar zes spenen had.
Blijven alle hondjes in leven? Kan Hymke dit wel allemaal aan? Blijft ze gezond?
In eerste instantie zorgen dat álle kleintjes in ieder geval even gedronken hadden en zo de nodige afweerstoffen op konden nemen.
En Hymke voeren zo veel ze ook maar enigszins op kon.
En dat lukte Hymke at als een bootwerker, meteen de eerste dag al drie keer haar normale rantsoen.

Ik moest dag en nacht toezicht houden, de grootste hondjes deed ik even in een mandje zodat de kleintjes eerst goed konden drinken en daarna de grotere er weer bij, zo ging dat de eerste week.
Ik was een middag met de kinderen weg geweest en thuis zag ik meteen dat één kleintje blijkbaar niet genoeg drinken had gekregen want hij zag er minder glanzend uit.
Even extra aandacht en was dat weer opgelost.
We probeerden flesvoeding bij te geven, het lukte bij twee hondjes, de anderen wilden niet zuigen aan de fles.

Toen de kleintjes een week oud waren at Hymke maar liefst acht keer haar normale hoeveelheid voer en nu ook nog High performance voer.
Het was zo spannend allemaal.

Alles was nog steeds goed aan het groeien, zou ze het volhouden?
Nog één week, en dan zouden de kleintjes misschien al wat geweekte startbrokjes kunnen verdragen, de darmpjes moeten voldoende ontwikkeld zijn voor iets anders dan moedermelk.

We gingen het voorzichtig proberen, en ja, het lukte.
Er werd van de brokjes gegeten, nu was het gevaar geweken dat de kleintjes het niet allemaal zouden redden.
Ze bleven in de groei en zijn allemaal volwassen geworden.

De eerste week was dag en nacht controleren of alle hondjes wel voldoende melk kregen. Een fles geven is niet makkelijk, zeker niet als de hondjes gewend zijn bij de moeder te zuigen.

De eerste keer was meteen een succes.
Hymke had na deze maaltijd een heleboel "wasgoed", maar dat vindt ze niet zo erg.

Hymke en Aroufke verzorgen de hondjes graag samen, hier zaten ze bij elkaar in de bench.

Nu gaat het eten al veel netter maar de eerste keer wisten ze niet wat hen overkwam, alles rook lekker.
Waar zou dat vandaan komen.
Er was er ééntje die op haar rug in de geweekte natte pap ging liggen anderen snuffelden het hele hok rond omdat het op hun neusje zat en zo schoof de geur van het lekkers steeds voor hen uit.
Dan lijken het net baby's die hun fruithapje voor het eerst krijgen.
Een echte knoeibende dus.

Vorige week was ik best bezorgd hoe het allemaal goed moest komen omdat de hondjes steeds meer melk nodig hadden om te groeien. Dus dat ze nu pap eten is heerlijk en een hele geruststelling.
Hymke krijgt melk met water vermengd dan drinkt ze meer.
Maar ze wil alleen de puppies nog volop laten drinken als ik er bij in de werpkist ga zitten.
Ik sluit haar ook wel op in de bench met 5 puppies zodat die volop kunnen drinken om een uur later de overige 4 er bij te laten.
Hymke is een hele aparte hond, die erg aan mij hangt.
Zo was ze van de week heel onrustig.
Ik vroeg haar of ze eten wilde, nee de bak was vol, drinken? ook niet.
Plassen? nee.
Wat dan? de puppies moesten drinken en daar wilde ze mij bij hebben anders stond ze meteen weer op.

Aroufke wil zich er ook steeds meer mee bemoeien en ging dus ook maar bij ons in de werpkist zitten, het werd wel een beetje vol.
En Hymke was het er niet mee eens dat Aroufke zo vrijpostig was om ook maar bij haar in het nest te gaan zitten.
Zodra ik opstond hoorde ik dan ook een heel onvriendelijke opmerkink van Hymke die door Aroufke goed werd begrepen.
Het is wel heel leuk om dit allemaal zo mee te maken.

Gisteren wogen de hondjes 440 440 voor de kleinste twee.
de reuen 500 en 490 gram en 600  650  530  530  520 voor de overige hondjes.

De stammoeder van Schipperkes Kennel de Wakkere Rakker,

Hymke kon haar hondjes toch nog groot krijgen ondanks dat ze maar zes spenen had. Ze at een pond brokken per dag.

Hymke Eowyn en Aroufke

Een ondernemend kwartet

Hymke leert ze van alles

Zich te gedragen...

Aroufke niet in haar poten te bijten...

Meningsverschillen op te lossen...

Netjes uit te praten....

"Prooien" te verdelen...

Alles onder toezicht van grote zus Aroufke

Mijn lieve hondje

Hymke met haar grijze snoet

Wie ben jij....? Bekend gezicht?

Het vroeg wel wat van Hymke haar conditie

Hymke is lief en zorgzaam

"Hebben jullie alles? Kan ik nog iets regelen?"

Er zijn maar weinig teefjes die zo goed op hun al wat grotere puppy's letten als Hymke deed

Byana, Bernice, Bo-at en Bandit

Hymke op leeftijd

Hymke met haar grijze snoet

Hymke met Imke

Byana nu januari 2022

Byana samen met haar dochter van Fang

Byana lijkt erg veel op haar moeder Hymke, haar vader is Felix van de Moerheuvel

Byana

Dit viertal zijn kleinkinderen van Hymke, hun moeder is Byana de vader is Ywan van de Moerheuvel.

Imke de Wakkere Rakker

Scott de zoon van Byana en Ywan van de Moerheuvel, (Ozzy) dus kleinzoon van Hymke

Scott

Scott 

Het halfzusje van Hymke, zelfde moeder andere vader.

Dani van het Beukenerf 16-10-2000 - 26-02-2016

Op vrijdag 26 februari jl is Dani van het Beukenerf ingeslapen op de
leeftijd van 15 jaar en 4 maanden. Dani werd geboren op 16 oktober 2000 in
uw kennel, (bij Betsy Aalten, kennel van het Beukenerf).

Wat waren we blij dat we destijds in aanmerking kwamen voor een
puppy. Ons gezin bestond toen uit twee kinderen in de leeftijd van 10 en 7
jaar. Dani was het eerste Schipperke in ons dorp Schipluiden. Nu lopen er
meerderen rond. Zeer onlangs heeft Anna van Winden uit Schipluiden nog een
puppy bij u gekocht ! Wellicht is het leuk voor u om te weten hoe het Dani
is vergaan. Dani voldeed geheel aan de kenmerken van een Schipperke: altijd
hield ze alles en iedereen in de gaten. Het gezin was alles en alles
buiten het gezin wantrouwde ze op een gezonde manier. Als één van de
gezinsleden de hand werd geschud in het bijzijn van Dan, dat stond zij er
naast en gromde. Met andere honden heeft ze nauwelijks gespeeld. Vals was ze
beslist niet; ze liet altijd duidelijk blijken wat ze wilde. De honden voor
wie ze vriendelijk was, daar was geen peil op te trekken teef of reu, groot
of klein.
Wat de gezondheid betreft: Dani is pas op 10 jarige leeftijd gesteriliseerd
omdat ze last kreeg van wat tumoren. Niet ernstig. Maar beter om de
baarmoeder te verwijderen. Op haar 14e werd ze doof en ze kreeg last van
staar. Ze was niet stram. Ze was gek op eten, echt niet normaal, ze was in
staat om zich dood te eten dacht ik wel eens. In december begon ze in huis
te plassen en leek het wel of ze dementeerde. Dit plassen in huis hield op,
maar begon enkele weken geleden weer. Steeds vaker stond ze afwezig in de
kamer en kreeg ze toch moeilijkheden om door de poten te zakken. Het was
duidelijk dat ze gewoon op was. Ook had ze inmiddels twee gezwellen onder
haar buik zo groot als kippeneieren. We hebben haar thuis laten inslapen.
Bijgevoegd wat foto's van de afgelopen weken. Ze lijkt daar toch
onvoorstelbaar jong. Ik zou wel willen weten of haar broertjes en zusjes ook
zo oud zijn geworden. We missen haar erg, maar zijn zo dankbaar voor de
afgelopen 15 jaar dat ze bij ons is geweest.
Als het verdriet wat weg is gaan we weer voor een Schipperke kijken.

Het is winter en heel koud, maar dat maakt voor Hymke en Aroufke niet uit.

"We trekken erop uit" Sneeuw of geen sneeuw, we gaan kijken wat er buiten rondloopt.

Muizen en ratten zoeken, dat gaat altijd door.

Als je goed zoekt moet de snuit diep in de sneeuw gestoken worden....

Van de koude hebben "we" geen last...

Hier zit vast wat...

Onze grote kater had hem gisteravond niet gezien, die zat op de hooizolder

Gisteravond hebben we hier wat beleefd, nu hij is weg.....

Gisteren is er iets heel aparts gebeurd...

Voor de nacht lopen we met de hondjes altijd even alles op het melkvee bedrijf na.
Kijken of er genoeg voer voor de koeien ligt zodat ze 's nachts eten kunnen, of er misschien nog een kalf geboren gaat worden.
De hondjes gingen mee, opeens zag ik Hymke en Aroufke door de achterdeuren de ligboxenstal uit richting mestvaalt lopen.
Ik ging ze achterna, er hing opeens een hele merkwaardige sfeer in de lucht.
De honden waren apart stil en liepen toch heel resoluut naar de mesthoop.
Daar zag ik in het halfdonker een gestalte staan.... 

De sporen zijn nog zichtbaar in de sneeuw...

Een Schipperke???

Nee, geen Schipperke, Hymke liep er heen, toen opeens zette de gestalte het op een lopen en rende Hymke en Aroufke er achteraan, hé?
Wat is dát?
Een derde Schipperke erbij?!?
Dát kán toch niet? En dat om half twaalf in de nacht?
Toen ik het drietal weg zag rennen zag ik dat de voorste geen krulstaart, maar een lange dikke pluim had, hij was wat groter dan de Schipperkes.
Toen zag ik ook wat het was.... het was een vos!
Het was zo vreemd en opvallend dat de hondjes niet tegen de vos blaften!
En in het halfdonker was hij eerst niet goed te zien, hij was niet echt bang voor de honden en zij ook niet voor de vos, het was dat alles wit van de sneeuw was anders had ik hem helemaal niet gezien. Het was vooral voor mij dat dit beest weg rende denk ik.

Hymke en Aroufke deden de vos uitgeleide en waren heel snel weer terug.

"Meneer Reinaerde" heeft zich niet meer laten zien...

Vossen zitten blijkbaar ook vast bij de paring net als de honden.

In onze omgeving leeft van alles, de kippen en eenden hebben dat niet allemaal na kunnen vertellen...

De vos gaat verschrikkelijk uit zijn dak als hij in een kippenren tussen de kippen terecht komt.

Helaas hebben we dat meerdere keren ervaren. In de ren zaten vijfendertig kippen, de vos had er een stuk of tien in leven gelaten, veertien dood en nog wat zwaar gewond achter gelaten. Het is onvoorstelbaar wat men dan aantreft.

Het enige wat we er tegen hebben gedaan is zorgen dat onze kippen nog konden vliegen. Een kippenren is niet makkelijk "vosdicht" te maken, de dieren zijn erg creatief als het om inbreken gaat.

Hymke haar eerste nest.

We hadden Hymke al een hele tijd en waren al lang van plan om een keer een nest Schipperkes te nemen omdat ik het zo'n fijne hond vond.
Ooit zou de dag komen dat Hymke het tijdelijke voor het eeuwige zou moeten verruilen en dan had ik niets meer van haar.
Hymke was echter zeker niet makkelijk wat de voortplanting betreft.
Ze was amper zichtbaar loops, nauwelijks uitwendige kenmerken zichtbaar.
Eerst hadden we een Hollandse Herder reu gehad en die liet regelmatig weten als "mevrouw" interessant was maar hij was er niet meer.

Een Hollandse Herder

Betsy Aalten wist raad, zij had een bevriende dierenarts die door een uitstrijkje bepalen kon wanneer de optimale dekdag zou zijn dus als ik Hymke wat bloed zou zien verliezen moesten we maar langskomen.
Zo gezegd zo gedaan, Hymke prikken voor een progesteron test hoefde zo niet.
De dierenarts onderzocht Hymke....
Mooi!, over acht dagen van nu af gerekend is de dag!

Spannend!!!
Betsy en ik gingen met haar naar België naar Darno van de Heikenshoeve.
Hij gaf mooie nesten en Hymke was geen familie van hem.
Bovendien waren daar eventueel ook andere reuen zodat ik ook nog ter plaatse kon kijken of er iets anders wenselijk mocht zijn.
Hymke is erg eenkennig en helemaal op mij gericht, dus toen we bij de reuen kwamen moest zij daar niets van weten.
De ervaren Jan bekeek Hymke eens aandachtig..... "is die wel loops?"
Uuhhh? Ja! "Zeker weten?"  "Volgens mij wel."
Buiten en de reu erbij, het stel bestuderen......
Brrrr wat is het toch koud..... er lag een beetje sneeuw.

Winter in Hall

Het was hartje winter, de kerstboom stond opgetuigd in huis.
De hondjes draaiden om elkaar heen maar ondernamen weinig actie.
"Kom, neem die teef maar mee naar binnen..... we gaan koffie drinken en kijken zo nog wel even!" Zei Jan.
Daar zaten we dan, aan de salontafel, Betsy op de bank, ik in de luie stoel, we genoten van de lekkere warme koffie.
"Ja die teef is wel loops, ik zie het aan Darno, ja zo'n reu weet het wel...."
Deze conclusie van de ervaren fokker klonk mij als muziek in de oren want ik had al het nare gevoel voor niets zo'n eind gereisd te hebben.
"Haal eens een chabrak" de onderlegger voor onder het paardenzadel werd op de salontafel uitgespreid, de kopjes aan de kant.....

Een Chabrak

Hymke op tafel en toen Darno erbij gehaald.
Ik moest Hymke haar snoet voor mij houden, en Darno deed wat hij doen moest, en het lukte meteen.
Wow!!!! Wat was ik blij, Betsy zat aan de ene kant naast Hym en Jan aan de andere.
Hymke liet het allemaal gebeuren.
Ze ging weer bij mij op schoot zitten en Darno terug onder de tafel.
We dronken nog een kopje koffie, en na de papieren afgehandeld te hebben togen we huiswaarts.

Hymke was al heel snel met laten merken dat er wat was.
Veel slapen, heel aanhankelijk en zo lief.

Ik had gelezen dat je de hond moest temperaturen om de werpdag te bepalen en ook hadden we een heel "kraamboek" ontvangen van de familie Kolster voor de Hollandse herders.
Heel welkome informatie voor een "groene" fokker.

Hymke was nog meer op mij gericht toen ze drachtig was dan voor die tijd.
De zestigste dag van de dracht naderde.
Hymke was onrustig, ze groef driftig gaten in de tuin, en ook in huis werd flink gezocht naar nestel plaatsen.
De dag dat ze moest werpen brak aan, er was echter één probleem, ik moest die avond naar een ouderavond voor de kinderen.
De school is hier 25 km vandaan dus was ik wel een poos weg.
Amalia zou op Hymke passen en ik deed mijn best het bezoek zo kort mogelijk te houden.
Toen ik terugkwam was er veel stress, Amalia verontwaardigd...."die rothond heeft mij bijna gebeten" en ook tegen mijn man was ze nu niet bepaald vriendelijk geweest.
Ze sprong meteen bij mij op schoot toen ik in de stoel ging zitten, "Hymke? wat is er? komen de kleintjes nu?"

Het was al heel laat op de avond, mijn man ging maar naar bed, ik niet, ik moest op Hymke passen.
Had maar een matras op de grond in de keuken neergelegd want hoe lang dit ging duren was niet duidelijk.
Een uur of één in de nacht...
Hymke wilde naar buiten, ik liet haar gaan en scheen met de zaklamp bij om te kijken wat ze deed.
Ze perste maar verder kwam er niets.
Ok.... je werkt dus...
Ze moest nu binnenblijven.

Onrustig drentelde ze heen en weer, ik deed haar in de werpkist waar Hymke alle kranten kapot ging scheuren die daar inlagen.
Toen ging ze flink persen.
Opeens zag ik een ballonnetje met oooo schrik, twee achterpootjes.
Ze werkte de pup er half uit en stopte toen met persen.....
Dat gaat fout dacht ik.....
Dus pakte ik voorzichtig het lijfje van de pup in mijn hand en bewoog hem wat heen en weer in de hoop hem te verlossen.
Hymke gaf een hele harde gil en schoot naar voren.

Ik had het hondje in mijn hand, het had het bekje open, het tongetje blauw.... oooo!!!!
"Dat was hem dan....die is dood!" Dacht ik.
Ik wreef met mijn vinger het borstje, maakte zijn bekje vlug schoon en schommelde hem daarna met het kopje naar beneden heen en weer om het bloed naar het kopje te krijgen.
Toen hoorde ik hem rochelen, en werd het tongetje roze, hij maakte zachte piepgeluidjes.
En werd steeds beweeglijker.

Hymke was ondertussen bezig geweest met haar geboorteweg schoon te maken en de nageboorte op te eten.
Ik liet Hymke haar zoon zien.... "wat?... dát!... wat moet ik daarmee?" leek Hym te zeggen, ze moest niets van de pup hebben.
Hou die zelf maar!
Daar zat ik dan, om half twee in de nacht met een puppy en een moeder die daar wars van was...
Hymke begon weer te persen, deze keer ging het een stuk vlugger, en toen de pup, die nu wel met het kopje eerst kwam, er een stukje uit was legde ik vlug de eerste puppy onder de nieuwe die nu kwam.
Het vruchtwater brak en stoomde over de eerstgeborene heen, Hymke likte nu beide hondjes droog.

Ook de eerste hoorde er nu bij, en ik wist meteen dat ik op moest passen voor al te veel inmenging.
Ze kreeg er zonder al te veel hulp van mij nog twee bij.
Een reu, een teef zij is Aroufke, een reu en nog een teefje.
En dat waren ze vier hondjes na één dekking van Darno.

En toen begon het...ze moesten zuigen....
Dat dit erbij hoorde vond Hymke heel erg, dat kon niet!
Onmogelijk! En dan kwamen ze ook nog aan haar gehavende achteruitgang?!?! Nee dat mocht echt niet... ze zou er wat van krijgen...
Ik ging bij Hymke en haar kwartet in de werpkist zitten.
"Rustig maar... het is goed.... rustig Hym.... het komt goed, ga maar lekker liggen, goed zo."
En dan mochten de kleintjes zuigen, zodra ik opstond gromde Hymke en sprong overeind.
En dan sommeerde ik haar weer rustig te gaan liggen wat ze dan ook deed.
De rest van ons gezin mocht zich eigenlijk niet in de keuken laten zien, Hymke was in staat om iedereen weg te jagen.

En toen kwam ook de buurvrouw nog even enthousiast kijken of er hondjes waren.... het was dat ik er bij was anders had Hymke haar misschien wel gebeten, want meteen na het werpen is een Schipperke echt wars van alle bezoek.
Toch was ik bezorgd dat Hymke één van haar "kinderen" zodanig de les zou lezen dat het dramatisch af zou lopen.... mijn man zei mij echt even bij haar weg te moeten gaan om haar zelf te laten beslissen waar ze nu in stond.
Ik was een uur weg, en had verwacht dat Hymke misschien wel bij de jongen vandaan was gegaan, maar toen ik stiekem door het raam keek zag ik dat ze er lief mee bezig was en ze liet zuigen.