Schipperke Aroufke

Nelleke van het Kumtichshof, Hymke van het Beukenerf en Aroufke

De sterilisatie van Schipperke Aroufke.

Dit is Hymke van het Beukenerf Aroufke haar moeder

Onze lieve Aroufke,

Ze heeft nu (in 2015) vijf nestjes gehad met in totaal maar liefst 26 puppy's, een enorm aantal voor een Schipperke.

Omdat haar oma en moeder allebei aan kanker in de melkklieren leden was het beter om haar maar te laten steriliseren en daarmee meteen te voorkomen dat ze een nestje van Lex zou gaan krijgen als ze weer loops zou worden.

We hebben Lex, Nelleke, Eowyn en onze zeven jaar oude Aroufke die samen een roedel Schipperkes vormen en dat gaat heel goed, het is een evenwichtig geheel.

Dus vond ik het best moeilijk om tot de beslissing te komen Aroufke te laten "helpen".

Aroufke met rechts Ideefix de Wakkere Rakker, hij is van vader Skeppsklokkans Honda (Hugo)

Inci de Wakkere Rakker, zus van Imke en jongste dochter van Aroufke, ze is in Zwitserland

Krap drie maanden na de geboorte van haar laatste nestje was het dan toch zover.

Een afspraak gemaakt met de dierenarts.

's morgens om 10 voor half 9 waren we welkom en Aroufke was heel blij dat ik de halsband van de kapstok nam en ze mee mocht met de auto. Bij de dierenarts aangekomen wilde ze liever ergens anders heen gaan, maar vrouwtje had nu eenmaal beslist dus deed ze braaf haar plasje buiten voor we de wachtkamer in gingen.

Zoals iedere ochtend hier gaat.... even ravotten en muizen zoeken

We werden de spreekkamer binnen geroepen, waar Aroufke netjes werd onderzocht, het papier wat ik in moest vullen werd nagekeken de hartslag goed geluisterd, getemperatuurd en daarna kreeg ze een pijnstiller ingespoten.

We mochten terug naar de wachtkamer waar een Rottweiler en een Cairnterrier, het zelfde lot was beschoren.

Een Rottweiler

Aroufke is erg eenkennig en de andere twee kandidaten werden zonder baas naar de ziekenboeg gebracht, Aroufke mocht bij mij blijven want ik had aangegeven dat ze het beslist niet leuk zou vinden zonder het vrouwtje door iemand anders vastgehouden te worden en dan al helemaal niet met een behandeling.

In de o.k. moest Aroufke op de tafel waar ze een infuus in haar voorpootje wilden prikken.

Een infuusnaaldje inbrengen

De assistente van de dierenarts "was wel wat gewend" volgens eigen zeggen,  toen ik aangaf dat ze Aroufke beter door mij kon laten vasthouden.
Ze greep ze de arme hond in een houdgreep, elleboog om Aroufke haar nekje die met bange oogjes miij aankeek.... enorm gespannen...

Mijn bemoedigende zachte woordjes konden niet verhinderen dat ze zich ging verzetten.

Jaaaa... dat lukt zo wel....!!!  Niet dus, het infuusnaaldje zat in het pootje en juist op het moment dat de dierenarts het vast wilde maken worstelde Aroufke hevig en schoot het naaldje weer uit het pootje terug.

Nog een prik?  Het lukte niet meer met dat pootje, dikke bloeddruppels kwamen eruit..

"Laat haar maar even door haar baasje vasthouden" zei de dokter...  Dus kreeg ik Aroufke in mijn armen.

Aroufke, ze is hier op deze foto ruim 13 jaar oud

Ze was gespannen maar hoefde niet strak vast gehouden te worden, dit is het vrouwtje.. braaf gaf ze haar pootje en... hup... het naaldje erin... goed vastgeplakt... klaar.

Nu even het verdovingsmiddel en heel rustig zakte Aroufke in slaap.

Tijd voor afscheid nemen.

Zelf met wrange gevoelens... een beetje met een schuldgevoel, mij afvragend of dit nu echt niet anders kon...?

Om half 3 mocht ik haar ophalen en zou meteen de andere drie meenemen voor de jaarlijkse inenting.

Tegen 12 werd ik gebeld dat Aroufke de ingreep helemaal zonder problemen had doorstaan, en dat alles achter de rug was.

Eowyn, Nelleke en Lex

We waren iets eerder dan half drie terug, Eowyn, Lex en Nelleke werden gewogen en daarna zaten we te wachten tot we aan de beurt waren.

Er zat een echtpaar met een hele dikke Beagle die een huidprobleem had.

Naast mij zat een jong meisje met een mopperende kat in een reismand.
Een jonge Deense dog probeerde of hij kon "schaatsen" op het gladde zeil want die was minder gecharmeerd van de wachtkamer.

Een Duitse herder die door Lex werd uitgescholden voor iets wat ik niet vertalen zal, waarna ik onze "Fransman" tot de orde riep.

En daar zit ze dan.... de mopperende poes

En dan een telefoongesprek aan de balie van de assistent.

Dat was deels te volgen....

"ja u heeft alles geprobeerd wat er aan gedaan kan worden, dit zijn hele moeilijke beslissingen..... ooit komt het er van....  Ja ik denk wel dat u er goed aan doet".

"Wanneer wilt u dat dan doen"?  Vanmiddag om 5 uur of wilt u liever een andere dag?" 

En wat wilt u dan daarna met hem doen?  meenemen?  of laten cremeren?

"Goed tot straks dan.... nog heel veel sterkte gewenst.... sterkte gewenst hoor!"

Ja daar word ik dan helemaal stil van... zoveel indrukken, er gebeurt van alles!!!

Gelukkig mocht ik alle vier mijn lievelingen gezond en wel mee naar huis nemen, en dan loop je nog een poosje na te denken over de heftige ingreep van "vijf uur".

Aroufke was helemaal wakker toen ik haar uit het "ziekenhuis" kon halen. Ze was een beetje slomer dan normaal maar erg blij mij weer te zien, de andere twee kandidaten waren al weg.

We kregen een heerlijke worst mee en twee pijnstillers voor de komende twee dagen.

Aroufke ging vlot bij de andere drie in de bench en zo reden we weer naar huis.

Thuis genoot ze eerst van de lekkernij die speciaal voor dieren bedoeld is om de darmen weer op gang te krijgen na een operatie, heerlijk vond ze dat.

De volgende ochtend was ze erg sloom en had duidelijk pijn, ze wilde niet mee wandelen en kwam ook de bench niet uit om mij onderaan de trap te begroeten. 
Maar het "ziekenvoer" was lekker en de pijnstiller werd met worst gretig naar binnen gewerkt. Later op de ochtend was ze weer "zichzelf" en wilde mee naar buiten.

Nu is alles rustig, Imke de dochter van Aroufke van ruim 10 weken zuigt niet meer en mocht gerust even aan "mama" haar buikje ruiken, ze slapen vaak bij elkaar, dat kan nog steeds.

Nu ben ik wel blij dat het achter de rug is, het is een geweldig fijn hondje, vooral nu ook weer met zo'n behandeling.

Zo lief dat ze zich braaf door mij vast laat houden om het prikje in haar andere pootje te ontvangen.

Ze hadden het pleistertje er niet afgehaald van het infuus, dat moest ik maar doen.

Echt mijn hondje.

Lieve Aroufke

Aroufke staat op de uitkijk, zijn er hazen? Reeén? Wellicht een das of ander wild?

De sterilisatie is goed doorstaan. Ze is weer helemaal mijn lieve gezonde vrolijke Schipperke.

Dit is Jack de Meldensis

Hij was de vader van het "C" nest van Aroufke.

Ceres is de oudste dochter van dit tweetal.

Tevreden lekker thuis... Aroufke staat voor de spiegel, Eowyn achter haar.

Aroufke en Arco de la Bande a Moneuse krijgen een nestje...

Het is al weer twee jaar geleden dat Aroufke haar laatste nest hondjes had.

Dat was zo leuk en daarvan geniet het hele gezin bij ons. Helaas lukte het daarna niet meer om drachtig te worden. Maar nadat ik hier nog eens goed over had nagedacht, besloot ik haar toch nog een keertje naar een reutje te brengen.

Arco de la Bande a Moneuse was al eerder haar liefje geweest, en ook nu hebben ze elkaar "hartstochtelijk" ontmoet. Aan deze gebeurtenis gaat altijd een lange periode van spannend uitzien vooraf. Het begint al met de keuze welke reu er ditmaal voor haar wordt beslist. En dan maar hopen dat Aroufke het met mij eens is en hem ook "lief" vindt want als zij "nee"! zegt houdt alles op.

Dan worden de hondjes goed in de gaten gehouden, wanneer was ze de laatste keer loops, wanneer zal ze nu dan ongeveer loops worden, allemaal punten van overweging. En dan opeens beginnen ze te verharen, hele wolken losse haren kam ik uit de vacht van Aroufke, die dat erg fijn vindt.

Hymke wil dan ook naar de "kapper", en zo zit ik dan op de grond met twee honden die om beurten hun lijf aanbieden om lekker gerost te worden. Eowyn vindt het nu ook fijn maar een jonge hond wil meestal spelen met de borstel en het lukt niet om te kammen als zij de borstel steeds zelf wil vasthouden. Dus neemt ze de wolken haar die van haar twee huisgenootjes zijn gekamd dan maar mee en sleurt die het hele huis door. Ja zo gaat dat als een teefje loops gaat worden.

Aroufke met een kleine praatjesmaker van Eowyn

Na het verharen gaan ze buiten veel vaker plassen. Normaal gaan ze zitten en laten de hondjes hun hele voorraad urine op de grond lopen, maar vlak voor de loopsheid moet dat netjes verdeeld worden tijdens de ochtend wandeling. En dan op een ochtend….. begint er één bij haar huisgenote de plek onder haar staartje grondig te bestuderen. Raar…… het zal toch niet? … is ze al loops?

Een papieren zakdoekje erbij, het kontje afgeveegd….. nee nu nog niet, het doekje blijft wit. Maar enkele dagen later, weer het zelfde ritueel….. ja,… nu is ze wel loops. En zoals dat dan meestal gaat, worden de andere "dames" dat ook allebei.

Nu wordt het spannend! Een telefoontje naar Tinus en Luc Claes en de datum van de ontmoeting wordt afgesproken. 29 April, ja dan is ze ongeveer negen dagen loops en zal Aroufke misschien wel een ontmoeting met Arco toestaan. Dus op de afgesproken datum na een reis van een kleine anderhalf uur komen we 's avonds bij elkaar.

Aroufke is in het begin wanneer ze haar "minnaar" ontmoet, erg "deftig en uit de hoogte" heel arrogant bekijkt ze Arco en gromt als hij aan haar wil ruiken. Arco kent het klappen van de zweep en doet net of ze te min voor hem is en gaat rustig al zijn merktekens die hij de vorige keer heeft geplaatst verversen in het weitje bij Tinus. De appelbomen groeien er des te beter door, een beetje Arco bijdrage doet hen geen kwaad.

Aroufke rent ook wat rond en begint hem wel leuker te vinden, je kunt natuurlijk niet meteen klaar staan voor zo'n kerel, een beetje dame wil charmant benaderd worden toch? Tinus, Luc en ik staan wat te praten en wij bekijken zo vanuit onze ooghoeken hoe het liefdespaartje zich gaat gedragen. Luc en Tinus vinden ook dat Aroufke er goed voor staat. Nee ik ben niet te vroeg gekomen, het tijdstip moet goed zijn want….. dat vertelt Arco.

Hij weet precies of hij tot actie kan overgaan of dat het nog te vroeg is. Hij is erg zuinig op zijn kostbare genenpakket, en wil dit alleen verstrekken als er mooie eicellen klaar staan om zich daarmee te vermengen. Na een kwartiertje geeft Aroufke aan dat ze best wel "iets" wil, en met een beetje hulp van Luc is de ontmoeting tussen het "liefdes koppel" al snel gelukt.

Wij gaan lekker koffie drinken en de papieren in orde maken, en dan met vlinders in de buik bij mij en dna van Arco bij Aroufke op weg naar huis. Dat is dan zo fijn, hoera het is gelukt!!!

Arco de la Bande a Moneuse

Nu zijn wij een kleine vier weken verder, de eerste twee weken was er nog niets aan Aroufke te merken. Dat wil zeggen, ze was wel meteen klaar met de loopsheid. Hymke en Eowyn die zelfs iets eerder loops waren, gedroegen zich nog steeds "onbehoorlijk" maar Aroufke was afgekoeld, aan haar lijf geen polonaise meer.
Na ongeveer twee en een halve week wilde ze 's morgens niet meer eten. En dat is echt iets van Aroufke. Als ze drachtig is eet ze slecht. Dus is het eten van haar nu een heel ritueel geworden.

Hymke en Eowyn eten 's morgens hun brokken op en Aroufke gaat bij mij op schoot, ik krijg kusjes van haar en een "big hug"
(dan slaat ze haar pootjes over mijn schouder en drukt zich strak tegen mij aan, en likt mij een keer over mijn neus), maar de aangeboden bak met brokjes blijft door haar onaangeroerd. Dan in de loop van de dag, meestal zo rond een uur of vijf, wordt Aroufke gevoerd. Ik ga bij haar op de grond zitten, de bak brokken erbij, Eowyn steekt haar kop onder mijn arm door zo van "ik lust ze wel" " zie je niet dat ik hier ook ben?"

Aroufke ziet haar ook en gromt. Het helpt wel als Jootje er zo bij staat want Aroufke gunt Hymke en Eowyn het voer niet. Ik pak Aroufke bij haar snoet en leg een brokje op haar tong. met een vies gezicht tuft ze het brokje uit en kijkt mij aan. "Toe dan Roffeltje" weer een brokje in haar bekje, en weer spuwt ze het uit. De derde poging….. een hapje voor mama…. met lange tanden kauwt ze langzaam het eerste brokje weg…… een hapje voor papa….. ja het gaat al beter, en als ze zo eindelijk een beetje begonnen is te eten gaat het beter en eet ze er twee tegelijk.

Maar ze moet wel met de hand gevoerd worden. Ik geef er één aan Eowyn die watertandend toekijkt. Aroufke nog een paar, dan weer één aan Eowyn, Hymke één. Eowyn één ….. maar die wordt nu wel erg vrijpostig, Aroufke hoort haar eten, en nog wel van haar brokken, en opeens schiet Aroufke over mijn schoot…….. en legt Eowyn uit dat het haar brokken zijn en dat ze er af moet blijven.

Eowyn valt om en houdt alle vier haar pootjes recht omhoog,….. genade!!! Ik steek toch de witte vlag uit??? genade!! zie je niet dat ik een blote buik heb? is die niet wit genoeg? Zodra Aroufke haar met rust laat, gaan we verder met eten. Dit gebeurt nu dagelijks zo, en zodra de puppies geboren zijn eet Aroufke alles wat los en vast zit op. Dan is ze geen dame meer met eten die eet zoals een poes, maar dan is het meer een varken dat met grote bekken vol haar voer opschrokt. Maar dit gedrag van haar stemt mij hoopvol en ik tel de weken af tot ze uitgerekend zal zijn. Ze slaapt erg veel en is mopperig en vooral opvallend aanhalig naar mij toe. Het blijft zo spannend! Ik hoop dat ik verder kan gaan schrijven als de hondjes geboren zijn.

Dit is Antaris de broer van Aroufke

Aroufke en Imke de Wakkere Rakker, Imke woont nu in Brazilië

1 juli 2014, het nest van Aroufke met Arco de la Bande a Moneuse.

Dit was meteen het laatste nestje voordat we de kennelnaam de Wakkere Rakker hebben gekregen. Alle nesten kregen daarna deze achternaam.

De geboorte

De hele zondag was ze al aan het hijgen en graven in de tuin, het was duidelijk dat de geboorte niet lang meer op zich zou laten wachten.
Om kwart over twaalf gingen we naar bed, ik had voor mijzelf een slaapplek in de kamer gemaakt om zodoende te kunnen luisteren of de geboorte begon.
En om half één hoorde ik haar hijgen en met regelmaat even stilhouden, duidelijk weeën dus.
Om haar niet te storen liet ik het maar even doorgaan en toen ze onrustig heen en weer begon te lopen ben ik naar haar toegegaan om haar te kalmeren. Ze wilde naar buiten maar dat mocht ze niet van mij omdat haar darmen toch al geleegd waren 's middags.
En sommeerde haar in de werpkist te gaan, ze wilde dat niet en ging liever op schoot, ik zat op de grond voor de werpkist en duwde haar zachtjes weer in het hok, en de weeën werden sterker zo dat ze haar staart er bij omhoog ging houden, na een kwartier werd er iets van een vrucht zichtbaar, en nog een klein kwartiertje later kon ik het kopje goed zien waarna het hondje zachtjes op de grond zakte, en Aroufke die nog steeds stond er bij ging liggen, ze likte het lekker droog en de kleine hond ging al meteen aan de speentjes zuigen die tussen Aroufkes achterpootjes zijn.
Al heel snel kwam er nog één en om half drie waren alle zes de hondjes geboren.
De eerste drie zijn reutjes en de daarop volgende hondjes zijn alle drie teefjes.
Het zwaarste reutje woog bij de geboorte 205 gram en het lichtste teefje weegt nu 160 gram.
Het is een prachtig stelletje en ze zuigen allemaal heel goed.
Aroufke is heel goed hersteld van de geboorte.
Ze is heel waaks, niemand kan ongemerkt het huis binnen komen, zelfs een vlieg wordt nog uit de werpkist gejaagd.

Aroufke geniet even van de rust.... even niet aan "mijn" buik zitten nu....

Eowyn onze anderhalf jarige teef, Nelleke de pup van 10 weken en oma Hymke mogen wel heel even kijken maar vooral niet te dichtbij want dan krijgen ze een oorvijg.
Aroufke eet heel goed en ze kwam vanochtend achter mij aan toen ik de andere honden wilde uitlaten.
Ze deed heel snel haar grote boodschap achter de stal en als een haas rende ze al grommend weer terug naar haar puppies.
Dat uitlaten gebeurt hier bij ons zonder lijn, ze lopen gewoon los mee naar de weide.
Wij zijn in de gelukkige positie dat dit nog kan.
En dat maakt het voor de honden heel makkelijk.

Afgelopen week is het heel goed gegaan met de hondjes.
Woensdag 9 Juli heb ik ze allemaal een klein halsbandje omgedaan, zo kan ik ze beter uit elkaar houden en leren ze meteen een halsbandje dragen.
Het zijn hele dunne dingetjes die met plakband aan dicht geplakt zitten want je wilt niet dat een hondje verstrikt raakt in het halsbandje. Aroufke vindt het wel best ze keek er niet eens naar.
De ontwikkeling van de hondjes gaat nu heel snel. Maandag viel mij opeens op dat de kleien oortjes niet langer plat op het kopje liggen maar koddig opzij staan, hele kleine puntige oortjes.
Ze worden steeds actiever en de grootste teef stond woensdagavond op allebei haar achterpootjes, met het staartje rechtop een drolletje te doen. Ze "lopen" nu ook een beetje (vanaf ongeveer dinsdag) de dagen daarvoor werd dat al steeds vaker geprobeerd, maar dan vielen ze letterlijk opzij om en rolden echt helemaal 360 graden om waarna het lopen en staan stug opnieuw werd geprobeerd. Echte stapjes nemen lukte toen nog niet zo goed, maar nu zijn we een paar dagen verder en nu lukt dat heel aardig.
En dan zijn er nu nog andere ontwikkelingen, de eerste oogjes zijn open gegaan.
Het hondje met het witte halsbandje, een reutje, was het eerst al afgelopen vrijdag.
Op de ene of andere manier is dat voor zo'n jong ding een stressvolle ervaring want dat gaat gepaard met een beetje onrust en zelfs af en toe wat jammeren.
Het valt mij op dat een hondje waarvan de oogjes open beginnen te gaan op dat moment duidelijk wat van streek is, als je het aanraakt en optilt gaat het heel heftig bewegen, en het piept sneller.
Maar als de oogjes eenmaal goed open zijn dan kun je zien dat ze echt "iets" beginnen te doen met die nieuwe ervaring.
Je ziet ze dan duidelijk hun kopje draaien en minder snuffelen.
Drie hebben de oogjes nu open, het reutje met het witte halsbandje, en de teefjes met de blauwe bandjes.
Het groene bandje en het bandje wat wit is en in het midden een donkere streep heeft zijn ook reutjes.
Ze kunnen nu al behoorlijk lopen, en dat doen ze allemaal tegelijk met de staartjes omhoog.
Als mams met de melkbar aan komt stappen weten ze haar snel te bereiken.
En vanochtend zat er ook één als een echte hond op zijn achterwerkje in het hok te kijken.
Ze zijn ook allemaal voor de eerste keer ontwormd, en dat was voor hen een rare ervaring.
Nooit iets anders geproefd dan de lekkere melk van Aroufke, krijg je opeens een spuitje met vies spul in de bek.
Ze hebben het allemaal netjes opgegeten.
Aroufke begint tegen ze te mopperen, want nu ze een beetje beginnen te lopen gaan ze bij haar voerbak kijken als Aroufke "aan tafel" zit.
En dat mag niet, dan gromt ze tegen haar kroost.

Het zijn nu niet langer meer kleine zuigende en veel slapende wezentjes.
Nu zijn het echte kleine hondjes geworden met heuse honden manieren.
Ze worden sinds afgelopen dinsdag bijgevoerd.
Op de maandag waren ze af en toe al rumoerig en hoorde ik ze steeds een beetje jammeren en klagen.
Eerst dacht ik dat dit vooral te wijten was aan de warmte, want zelf vond ik het ook benauwd.
Maar dinsdag ochtend om acht uur begonnen ze al weer te klagen en nu wist ik zeker dat het kwam omdat ze honger hadden.
Ze klaagden ook terwijl ze even daarvoor nog van "mams" melk hadden gehad.
De startbrokjes waren al besteld bij de voerhandelaar maar nog niet binnen.
Dus Ewald er op uit gestuurd om ze maar even te halen.
Voer geweekt en het de hondjes voorgezet.
En ze vonden het heerlijk, je hoorde ze smikkelen.
Dus vanaf dat moment heb ik besloten ze dan maar drie keer per dag brokjes aan te bieden.
Het is voer speciaal voor zogende hondjes dus niet het zelfde als ze krijgen wanneer ze acht weken oud zijn.
En omdat ze nog niet uit een bakje water drinken moet het wel geweekt worden want anders krijgen ze buikpijn omdat het dan in de buikjes gaat opzetten.
Nu eten ze dus iedere dag samen uit de bak of uit mijn hand op schoot.
De hoeveelheid voor het hele stel is al gelijk aan wat een volwassen hond eet.
Dus krijgt één pup één zesde deel van het ransoen van een volwassen schipperke, en dat is best heel wat.
Ze zijn gewogen en de reutjes wegen, 830, 850 en 780 gram het gewicht van de teefjes is 760, 650 en 790 gram.
Aroufke woog op de zelfde leeftijd ongeveer 860 gram dus zijn ze waarschijnlijk allemaal iets kleiner dan Aroufke zelf (nu 7500 gram).
En gisteravond hebben we ze allemaal voor de tweede keer ontwormd, en daarvan was vanochtend het effect te zien.

Nog een andere mijlpaal is bereikt.
Woensdag zijn ze voor het eerst naar buiten geweest.
Dat was in het begin best wel eng, ze zaten allemaal op een kluitje te kijken en Aroufke kwam er meteen bij met de melkbar.
Dat scheelde een heel stuk en nu begonnen de eerste al wat rond te kijken en ging het eerste staartje ook al weer parmantig omhoog.
Donderdag zijn ze ook buiten geweest en dat was al meteen een heel ander verhaal en vonden ze het leuk en scharrelden ze wat heen en weer.
Ook mochten ze vanaf dat moment kennis maken met de andere honden, wat gelegenheid gaf voor prachtige foto's.
Eowyn onze jonge hond van ruim anderhalf jaar oud vindt het helemaal geweldig zulke kleine hondjes te hebben.
Ze gaat er steeds bij en liet er zelfs een keer één zuigen aan haar speentjes.
Ze mag over een kleine twee maanden zelf naar de reu en oefent nu alvast hoe het is om moeder te zijn.
Ze wordt ook geplaagd door Nelleke van veertien weken die laat zien hoe het is als de hondjes wat groter worden, maar dit kunt u op de foto's zelf bekijken.
Nu gaan ze zeker vijf keer per dag naar buiten om te plassen en zo, want nu ze zoveel eten komt er ook meer aan de achterkant uit.
De kranten zijn anders niet meer aan te slepen en zodra ik ze wakker maak plassen ze meteen dus kan ik ze dan net zo goed even buiten zetten.
En zo gaat alles zijn gangetje.

Vijf weken alweer, konden ze vorige week rustige stapjes door het hok maken...... deze week ging dat anders.
Het grootste teefje kreeg een speelongelukje.
Ze waren gezellig buiten want zoals ik in het eerdere nieuws al vertelde komen ze nu heel vaak buiten.
Ze hadden net gegeten en ik vulde de waterbak bij tot aan de rand. Opeens kreeg de kleine pup zo'n vrolijke kriebel in haar buikje dat ze echt al een flinke galop probeerde. En dat ging goed en vooral snel, maar helaas betekent dit dat er dan ook goed gestuurd moet worden waar je heen rent.
En dat was nu net het probleem.... het stuur zit er nog niet zo op.
Dus rende ze recht op de waterbak af en viel er midden in, ging kopje onder en was meteen helemaal nat en koud.
Beteuterd stapte ze uit de bak... keek naar haar natte pootjes, want ook dit was helemaal nieuw voor haar.
Ze tilde haar voorpootjes één voor één heel hoog op en keek naar de dikke waterdruppels die eraf dropen.
Langzaam, heel beteuterd, nog net niet piepend liep ze met stijve pootjes weg.
Het vrouwtje met een warme handdoek bracht dit avontuur tot een goed einde.
Na een paar minuten bij mij op schoot te hebben gezeten kwam er een einde aan deze "pitstop" en vervolgde ze haar ochtend race en stoei partijtjes.

Ik laat ze nu zo vaak als het kan uit. Dat moet ook wel want Aroufke heeft haar huishoudelijke taken aan mij overgedragen.
Ze zijn nu zo ongeveer "uit de luiers" en dat betekent dat de teef de uitwerpselen niet langer opruimt.
Dit betekent ook dat de hondjes nu hun natuurlijke zindelijkheid ontwikkelen. Ze plassen niet waar ze liggen, het werp hok is echter groot, en dus doet Goliat zijn plas op de plaats waar Greintje ligt, Greintje poept in het bed van Gitta, die dit op haar beurt dan maar op Gandalf zijn plekje doet.
Het lijkt de "tweede kamer" wel.
Dus om te voorkomen dat het een vieze bende wordt moet ik ze vaak uitlaten. En dat gaat best goed, zodra ze wakker worden snel naar buiten, eten doen ze daar ook.
En van vrijdag af krijgen ze nu hun brokjes direct uit de zak, dus niet meer geweekt.
Ze eten nu heel goed en drinken zelf water, Aroufke zorgt nog voor het dessert. Ze rennen haar achterna om te vertellen dat ze dit nu willen. Aroufke begint het allemaal een beetje veel te vinden en springt zo nu en dan bij mij op schoot om aan de opdringerige schare te ontkomen. Soms gromt ze ook tegen hen.
Ze hebben nu bijna allemaal hun tandjes en mochten die deze week oefenen op een stuk gekookt rundvlees. Dat was een geweldige ervaring voor de hondjes.
Er werd gelikt en gelikt, totdat het grootste teefje doorkreeg, dat als je jouw beide voorpootjes erop zet, en dan trekt, dat je er dan draadjes vanaf kunt trekken en die zijn lekker!!!
Ze hadden een blokje gekregen zo groot als een luciferdoosje, en dat teefje heeft er het grootste deel van af geknabbeld, samen met het reutje met het groene halsbandje en die met het witte bandje.
Maar zij gebruikten hun pootjes er nog niet bij zodat het daardoor een heel stuk lastiger was om er iets van af te knabbelen, de andere hondjes likten er alleen aan.
Toen het stukje vlees erg klein begon te worden wilde het grootste teefje, (met de kleine blauwe streepjes op de halsband), dat laatste stuk in zijn geheel inslikken, met kokhals geluidjes als gevolg, dus heb ik het haar maar afgepakt.
Want zo'n groot stuk naar binnen werken is wat veel van het goede.
Verder vinden ze nu dat de werpkist erg saai begint te worden, knabbel dingetjes zoals een stukje vlees een stokje een gedroogde kippenpoot en dat soort dingen geven wel even afleiding maar buiten spelen is wel veel leuker.
Dus troffen we twee keer een pup aan in de keuken toen we 's morgens op kwamen.
Nu moet er een schot in het werp hok om te voorkomen dat het kleine ontdekkingsreizigers worden.
Als ze buiten zijn klimmen ze nu ook over de drempel om mij achterna te gaan naar binnen.
Zo beleef ik allerlei leuke dingen met dit heerlijke stel.

Acht augustus worden ze gechipt dus dan heeft ieder hondje zijn eigen naam.
Gandalf, Goliat, Gustaaf, Gigi (zjie zjie uitgesproken), Greintje en Gitta.

De hondjes zijn vandaag zes weken oud en er is veel gebeurd deze week.
Om te beginnen is de werpkist veranderd in een grote bench want ze willen nu niet meer als kleine hondjes worden behandeld.
Men wil buiten plassen en net als de grote honden uitgelaten worden.
Dat is zo schattig, zaterdag besloot ik de werpkist er maar uit te doen want dat was reden voor gemopper.
Ze konden niets zien in dat hok en als ik het deurtje eruit liet dan sprongen ze één voor één de keuken in.
Dat is best gevaarlijk want ze zijn nog maar zo klein en als je geen hondje verwacht dan wordt zo'n klein ding snel onder de voet gelopen. Dus kwam de grote bench binnen, eerst vonden ze het maar raar zo achter de tralies, maar ik had gewacht tot ze erg moe werden en dan kon je ze zo in de bench leggen waar ze lekker door sliepen.
Dus nu is het 's morgens allemaal snel naar buiten, dus deurtje open en dan rent de hele schare achter mij aan naar buiten, en daar wordt geplast. Het gaat heel goed, ze hadden vanochtend maar twee kleine plasjes in de bench.
Vier hondjes zijn dus de hele nacht droog gebleven.
Daarna eten spelen en naar binnen en als ze moe beginnen te worden weer in de grote bench die dan ook weer dicht gaat, totdat ze weer wakker worden waarna het hele ritueel van buiten plassen zich herhaald.
Natuurlijk wordt er ook wel eens wat in de keuken gedaan maar ze zijn nog zo klein dat een velletje keuken papier volstaat als dweil.
Gisteren heb ik ze ontwormd, en vrijdag kregen ze de chip.
Daarvan heb ik van de week al een verhaaltje gemaakt;

Waterdrinken?

Dat is eerst heel raar hoor! Het spettert! Je neus wordt nat, en als je niet oppast duwt een ander je zo de bak in en is alles nat...

De hele ochtend waren ze leuk aan het spelen, eerst buiten en daarna in de keuken. Enkele gingen in Eowyn haar bench liggen slapen de anderen vonden een rustig plekje onder de tafel. Ik dacht dat ik ze wel rustig weer in de werpkist kon leggen, maar nee hoor... dat willen we niet, veeeeel te kinderachtig. Alles was weer klaar wakker en moest eerst weer buiten plassen. Daarna toch in de werpkist want.... vrouwtje is de baas en dan is het soms.... helaas.
Ze hadden een poosje geprotesteerd en daarna geslapen zo tegen twaalf werden ze weer wakker... tijd voor het middageten, dus lekker buiten "getafeld" en naar de wc geweest, waren ze nog druk aan het spelen. Opeens werden we verrast door een onbekende auto die het erf opdraaide. Ruim twaalf uur, de chipper zou tussen één en drie komen, maar ze was er al. Een adres was uitgevallen dus was ze eerder bij mij.
Aroufke haar vorige bezoek nog vers in het geheugen, had zoiets van... nee hé daar heb je haar ook weer. Ze kefte flink en zou haar ook wel iets onder de huid hebben willen duwen als ik niet tussen beide was gekomen.
Een schipperke heeft een uitstekend geheugen en de laatste keer was Aroufke zelf aan de beurt geweest omdat haar chip niet mer te lezen was geweest. Ze kreeg daarom een nieuw speciaal voor haar vervaardigd exemplaar. Aroufke vond dat echter helemaal niet nodig en het was een heel gevecht geweest haar deze chip toe te dienen. Gelukkig was het wel gelukt, maar nu ze deze dame opnieuw zag vond Aroufke haar niet erg welkom. Dus alle volwassen honden opgesloten in de bench.
De kleintjes zijn door de reactie van de anderen zo wijs geworden dat ze in de gaten hebben dat dit geen plezierig bezoek is.
Greintje moest ik achter de stofzuiger vandaan halen en de andere hondjes waren ook verspreid over de tuin en keuken.
Gandalf was het eerst aan de beurt, met een watje met alcohol werd het plekje voor de chip (op de rug boven de voorpootjes) goed schoon gemaakt en ontsmet. Toen met twee vingers de huid opgetild en daarna de naald in de huid geprikt met onmiddellijk de rijstkorrel grote chip. Gandalf (wit met blauw halsbandje) gilde van schrik en gaf meteen aan de broers en zusjes door dat het oppassen geblazen was. Maar hij werd weer in de werpkist gezet waar hij in een hoekje zat te kijken.
Goliat was aan de beurt (groen bandje) hij was flink op zijn hoede door Gandalf en probeerde te voorkomen dat hij werd behandeld maar de chip dame was vaardig en het was snel klaar. Gustaaf (wit) was wel wat flinker en liet zich niet zo kennen, hij zei wel wat en dat zal ik maar niet vertalen, maar was veel meer ontspannen.
Daarna was het de beurt aan Gigi (blauw met kleine streepjes), zij is erg slim en gevoelig dus had ik verwacht dat ze hevig zou gillen maar dat deed ze helemaal niet, evenmin als Gitta (lichtblauw). Als laatste kwam Greintje haar had ik achter de stofzuiger vandaan gehaald en ze was wel heel rustig on ontspannen toen de chip dame haar huidje oppakte na de gebruikelijke stinkende ontsmetting, de naald ging in haar huidje, en de lieve kleine Greintje werd toch zo verschrikkelijk kwaad, ze snauwde en greep om zich heen.... een klein bundeltje buskruid!!
Maar alles was gelukt, er werd nog even met de chiplezer langs alle hondjes in het hok gegaan om te controleren of de chip er echt in zat. Dat was al weermzo'n rare actie van dit vreemde bezoek, geen knuffeltjes geen lieve woordjes, die ze de laatste tijd steeds van bezoek kregen!!!
Maar zodra ze weg was werd er weer flink gestoeid in het werp hok en was alle leed voorbij.

Gelukkig hebben we geen nadelige gevolgen gehad van deze ingreep.
Mij was verteld dat de hondjes dna getest zouden worden maar van de raad van beheer vertelden ze mij dat dit gebeurt bij nesten die verwekt zij na 1 juni dit nest is daarvoor dus te vroeg geboren.
Dus is er geen dna test gedaan.
Op de foto's kunt u zien dat er nu lekker geslapen wordt in de bench en dat mijn huisraad wordt getest op kwaliteit.
Ook is het zo schattig dat Goliat mijn laarzen moest bijten en daar zo moe van werd dat hij er bovenop in slaap viel.
De bench naast het rode kleed is van Nelleke en die met het krantenpapier is van het nest.
Op de eerste foto waren ze in de regen, ook dat moeten ze meemaken, het regende echter te hard dat ik nog meer foto's kon maken.

Zeven weken oud zijn de hondjes vandaag geworden. Vlak na de geboorte leken het net molletjes, daarna werden het beertjes en nu zijn het net zoals iemand zei, kleine poesjes. Maar dan wel met honden streken want boeven zijn het geworden. Als ze slapen zijn ze heel erg onschuldig maar dan worden ze wakker, en o wee, Ewald zijn slippers worden de keuken rond gesleurd. Jan wordt in zijn tenen gebeten, en de plant in de tuin wordt ook steeds smaller. Het is een schitterend stel, en prachtig om naar te kijken. We wandelen 's morgens over het erf van de boerderij, dat kan zo mooi want ik kom er niets tegen waar rottigheid van kan komen. Op de kat na dan, want die heeft er ééntje een tik met een pootje gegeven. Dat vond het hondje wel even schrikken maar daarna ging hij toch weer naar de poes toe. Die heb ik toen maar weggejaagd want ik wil geen blinde schipperkes. We zijn naar de dierenarts geweest afgelopen dinsdag. Dat is een hele onderneming, want de volwassen honden moesten ook ingeënt worden. Dus eerst de grote bench in de auto, dan alle papieren bij elkaar gezocht, ook de riemen niet vergeten, dan Hymke en Aroufke, die al stonden te trappelen in de auto gedaan. Een oud kinderwagen onderstel achterin waar ik de bench van de puppies op knoop zodat ik het stel niet hoef te beuren. En in een andere bench alle vier de hondjes. Tijdens de rit was er ééntje die het niet leuk vond in de bench te moeten en begon luid te protesteren. We hadden al een minuut of vijf gereden toen een andere pup uitviel tegen de mopperaar.
Zo van "hou toch je .... stil", en toen was het stil. Bij de dokter kregen eerst Aroufke en Hymke hun prik, waarna zij weer in de auto konden. Daarna waren de puppies aan de beurt, ze zijn allen goed gezond er zijn er twee waarvan een balletje nog niet te voelen is, maar verder waren er geen opmerkingen. Dit is toch iets om dankbaar voor te zijn, want het zijn levende dieren. Daarna weer naar huis. Er werd nu niet meer gepiept in de auto, alles was rustig en er waren er twee die op hun achterpootjes uit het raam keken. Thuis hebben ze de hele middag geslapen en 's avonds waren ze weer net zo ondeugend als altijd.

Deze week was erg belangrijk voor de hondjes, want ze gaan nu hun karaktertjes erg sterk ontwikkelen.
De eerste weken waren vooral belangrijk om te groeien en te slapen, leren lopen, zelf eten enz.
Ze mogen niet meer drinken bij Aroufke, ze snauwt ze af als ze het proberen.
Maar nu worden het echte persoonlijkheden. Het teefje met het lichtblauwe halsbandje (Gitta) is de baas als er wordt gegeten.
Ze staat met beide voorpootjes in de bak en wee de gene die probeert zijn snuit in de bak te steken, die wordt zeker hard in de neus gebeten. En dat geldt niet alleen voor de broertjes en zusjes maar ook voor Nelleke en Eowyn.
Ze heeft een keer heus gevochten met Nelleke en dat ging er zo fel aan toe dat ik even dacht dat ze het nog zou winnen ook maar een gilletje gaf aan dat ze het verloren had.
Ik laat dat onder toezicht gebeuren want het is erg belangrijk dat zo'n jong ding leert dat de wereld niet van haar alleen is.
Als ze zo dominant tegen een pitbull doet in het park kan het natuurlijk ook anders aflopen.
Ze bakkeleien ook veel onder elkaar en trekspelletjes zijn op dit moment favoriet.
Dan hebben ze iets vast waar een ander dan aan moet trekken.
Er wordt daarbij vervaarlijk gegromd, heuse roofdier geluiden noemt mijn man dat.
Foto's maken wordt steeds lastiger want ze bemoeien zich er mee. Druk je net af en dan springt er een boef voor de lens.
Ze komen ook allemaal meteen naar mij toe als ik op de grond ga zitten om ze in de lens te krijgen.
En dan lukt het niet makkelijk om af te drukken.
Maar het is wel gelukt hoor.. er zijn ook weer foto's.
Afgelopen vrijdag is de dierenarts bij ons geweest om alles in te enten, niet alleen de puppy's maar ook de volwassen honden waren aan de beurt.
Het ging makkelijker dan het chippen, en ze zijn allemaal nagekeken, gelukkig zijn alle hondjes helemaal goed, geen navelbreukjes of niet ingedaalde balletjes en ook alle tandjes zijn goed.
Daar ben ik heel blij mee. De enting heeft geen nare gevolgen gehad, ik heb niet eens gemerkt dat ze hangerig waren of zo.

Nu is er een heel dagritme ontstaan.
 's morgens sta ik rond een uur of zeven op en laat de hele meute buiten plassen, helaas is het hok nog maar enkele keren droog geweest maar dat komt van zelf.
Sinds gisteren slapen ze twee aan twee in een kleine bench en niet langer alle zes in de grote, ik hoop dat ze dan beter droog zullen blijven. Daarna krijgen ze brokjes, en ze lusten er veel.
Na het eten is het buiten een grote boodschap doen en dan spelen ze ongeveer drie kwartier.
Dan vallen ze in slaap en raap ik ze van de grond en leg ze weer in de bench, ze lopen nu heel vaak los in de keuken.
We hebben genoeg allesreiniger en een goede dweil dat scheelt.
Maar het valt best mee met het in huis plassen.
Natuurlijk vind ik wel eens een plasje maar dat is te verwachten.
En Goliath en Gustaaf vertellen al als ze naar buiten moeten om "iets" te doen.
Dan staan ze in de bijkeuken voor de deur te jammeren.
Laat ik ze er dan uit doen ze meteen wat.
Dat is leuk toch?
Dan tegen twaalf uur hebben ze weer honger en volgt weer het ritueel van eten, naar buiten spelen en slapen.
En dat gaat zo door tot de avond, tegen negen uur zijn ze zo moe dat ze veel langer gaan slapen, en vlak voor de nacht laat ik ze nog even uit.
Het laatste eten krijgen ze niet later dan rond een uur of vijf.
Zo hoeven ze 's nachts er niet meer uit voor een grote boodschap.

Het komende weekeinde gaan er al twee hondjes naar hun baasjes, ik ga ze wel missen.
Het is zo leuk als je ze 's morgens los laat en dan tussen alle rennende hondjes naar buiten loopt.
En zo komen ze ook weer allemaal tegelijk mee naar binnen.
Ze komen als je ze roept naar je toe.

Dit is nieuws speciaal voor jullie omdat ik Goliat en Gitta nog heb.
Zaterdag en zondag zijn de andere hondjes opgehaald.
Het is wel stil geworden daardoor en wat mij vooral opviel was dat de puppy's er moeite mee hadden dat er steeds één wegging.
Ze werden heel stil en speelden nauwelijks meer.
Dat begon al toen Gandalf weg was op zaterdag ochtend.
Aroufke vond het ook niet zo leuk hoewel ze zelf erg genoeg had van de drukke schare onder haar buik.
Nu ze weg zijn mogen Goliat en Gitta zelfs bij haar in de bench slapen.
Ze kroop er zelf bij.
De grote bench die ik voor de puppy's gebruikte is naar de schuur verhuisd en nu liggen ze gewoon in de nesten van Hymke Eowyn of Nelleke, Aroufke had een mandje.
En zo gaat alles zijn gangetje.

Hé dat is interessant, een ander dier...

Ze zijn mee geweest naar het bejaardenhuis waar mijn moeder verblijft en dat was een feest, zowel voor de puppy's als voor de oudjes.
Ik had ze allebei in zo'n kleine bench in de auto mee, en liet ze op het gazon voor de huisjes uit.
Gitta vond het eerst een beetje raar en griezelig maar Goliat vond het geweldig en danste met zijn staart op de rug rond.
toen moest Gitta laten zien dat zij dat ook kon en huppelde vrolijk mee.
Verschillende keren kreeg ik te horen van allerlei mensen dat ze er zo ééntje wilden meenemen.
Gitta is maandag in de sloot gevallen.
We gingen de ochtend wandeling maken en nu neem ik de puppy's ook mee want die moeten van alles leren.
En dat gaat heel goed, en ze vinden het schitterend om zo met de grote mee te rennen.
Maar helaas liep Gitta iets te dicht langs de kant van de sloot, Eowyn draafde langs haar heen en ze rolde om zo pardoes het water in.
De sloot is maar een halve meter breed, wat water betreft maar ze kon zwemmen als een rat, ze zwom eerst naar de andere kant en zag toen dat iedereen aan deze kant van de sloot bleef, dus draaide ze zich om en zwom meteen weer terug naar mij toe.
Parmantig klom ze uit het water en liep met haar staartje rechtop kletsnat vrolijk verder.
Ik liet haar een meter of vijftien gaan en heb haar daarna maar onder mijn jas genomen, waar ze toch wel wat rilde.
Het was ook pas acht uur in de ochtend.
Binnen haar even lekker afgedroogd en iets lekkers gegeven.
Ze heeft nog een poosje bij mij op schoot gezeten totdat ik zeker was dat ze niet koud meer zo worden.
En daarna ging ze weer rustig slapen in de bench.

Goliat is een zeldzaam geval, als hij meegaat wil hij zelf lopen.
Mag hij dat niet van mij dan gilt hij alsof iedereen tegen hem is.
Dat heeft hij nu al twee keer gedaan wanneer ik ze meeneem naar de weide om te wandelen.
Los gaat dan even erg wild en omdat het hek smal is laat ik het kleine spul liever maar even achter, dus draag ik de beide puppy's.
Anders worden ze misschien in de struiken gedrukt door een onstuimige Eowyn.
En dat wil meneer niet dan gilt hij het uit, en als ze iets te wild met hem doen dan gromt hij.
Dat doet Gitta trouwens ook.
Die had gewoon met Nelleke gevochten om het voer.
Ik ben er maar snel tussen gesprongen want dat gaat ze verliezen.
Maar als het de hondjes niet bevalt laten ze zich de kaas niet van het brood eten.
Ze mogen dan ook best al aangepakt worden want tegen het baasje grommen mag niet.

Hieronder nog een paar foto's en reacties van nieuwe baasjes met hondjes uit dit nest.

Eveline hier zijn nog een paar foto's van Gitta.
Ze doet het super goed en groeit goed. Ze heeft gisteren de laatste spuit gehad.
En ze is Romi de baas, en ze springt al vlot op de bank en op de stoelen.
Ze is niet moe te krijgen. Maar ze is 's avonds toch wel uitgeteld Dan is er eindelijk rust in de tent.

Gigi de Wakkere Rakker.

Met ons Zoë'tje gaat alles prima, we zijn in de hondenschool mogen overstappen naar de gevorderden! Daar doet ze het prima, het is een hondje met zeer veel karakter. Soms moet ik wel eens smeken om haar te doen liggen maar uiteindelijk doet ze het wel ons lievertje!
Haar melktandjes worden stilaan vervangen door de echte tanden. de voorste tandjes en de onderste hoektanden zijn al vervangen. De bovenste melkhoektanden blijven staan toch groeien haar echte ervoor. Heb contact gehad met de dierenarts en hij opteerde om deze chirurgisch te laten verwijderen indien deze nog niet zijn vervangen na 7 maand.

Gigi de Wakkere Rakker

Op het strand zit Gigi

Met Goliath/Gurben gaat het goed. Zowel hij als Annie zijn 's avonds dood op.
De reis naar Friesland ging heel goed. Hij keek nieuwsgierig naar buiten.
De eerste 2 nachten jankte hij nog al wanneer hij in de bench lag.
Sinds gisteren gaat hij nu zelf in de bench.
Hummer de Franse buldog is zijn maat. Hij/Gurbe blaft flink van zich af.
Met de jonge kat gaat het nu ook al beter. Ook al blijft de kat afstand houden.
Zo nu en dan vind ik nog een plasje in de woonkamer, maar ik laat hem daags meerdere keren uit.
Wanneer ik meer foto's heb stuur ik ze naar u toe.

Goliath roepnaam Gurben