Hymke is er niet meer.
Ze gefokt door Betsie Aalten, en op 23 november 2002 geboren en gestorven op 1 juni 2015.
We kregen haar toen ze acht weken oud was en van het eerste moment af dat ze bij mij op schoot mee naar huis reed was ze bij mij.
De overige gezinsleden vond ze ook lief maar toch was ik altijd degene naar wie ze toe trok. Hymke had een uitgesproken eigen mening, zo was wandelen met haar vooral de eerste jaren min of meer vooruit getrokken worden.
Spelletjes doen vond ze geweldig. Het allermooiste wat Hymke mocht doen was ratten vangen en koeien halen.
Dat ratten vangen moest ze eerst leren want ze was erg voorzichtig in haar bek.
Ze beet ze niet maar hield ze alleen vast en dat vinden ratten niet leuk dus werd ze een paar keer hard in haar lippen gebeten.
Daarna werd ze feller en schudde ze de rat dood. Ze werd moeder van 17 puppy's uit drie nestjes. Het eerste nestje vond ze erg moeilijk want dat al die kleine snuffelaars meteen na de geboorte aan haar gehavende achterkant wilden ruiken ?? en... Oooo.... schrik ook nog aan haar tepels wilden zuigen... dat was zo eng!
Ik moest haar kalmeren en geruststellend toespreken bij het zogen, zo liet ze haar eerste vier kinderen toe en bemoederde ze het stelletje naar wens.
Van dit nestje bleef dochter Aroufke met wie ze een uitstekende band had, samen ging jagen op ratten en koeien mocht halen.
Na de geboorte van Hymke haar enorme nest van negen puppy's zo'n vier jaar geleden ontdekte ik een knobbeltje bij haar speentjes.
Een erwtje als het ware. De dierenarts vertelde dat dit zeer waarschijnlijk kanker was met als enige optie in twee grote operatie's al haar spenen te laten verwijderen met daarnaast een grote kans dat de kanker daarmee niet weg was.
Zo'n grote ingreep durfde ik mijn lieve vriendinnetje niet te laten ondergaan.
Vooral ook niet omdat dit zou betekenen dat haar rangorde niet langer kon blijven zoals hij was. Dus besloten we af te wachten hoe het verder zou gaan.
Dit duurde gelukkig nog verscheidene jaren.
Tot ongeveer een week of vijf geleden was Hymke speels, vrolijk en een geweldige lekkerbek, altijd in voor een hapje.
Eowyn kreeg puppy's en Hymke maakte zich daar niet druk om, ze bemoeide zich er niet meer mee als er een nestje was.
Wel werd Lex de pup die erbij was gekocht door haar opgevoed net als zij dat Aroufke, Eowyn en Nelleke al eerder had gedaan.
Hij mocht bij haar in de bench slapen als hij ten minste zijn "mond" hield.
Makkelijk voor mij, hulp bij een zeurende pup die nog niet in de bench wil, Hymke leerde het ze wel even, bij gejank hoorden we dan een korte grom van Hymke en was de pup rustig.
Eowyn ging met Hymke vechten om het eten, dat was raar want voorheen was Hymke zonder meer de baas, ook Jootje was door haar opgevoed.
Voor mij een teken dat er "iets" aan de hand was. De tumoren waren groot geworden, nu duidelijk zichtbaar.
Ongeveer een week geleden liet Hymke haar voerbak halfvol achter, was niet gretig meer met eten.
En nog een paar dagen later at ze helemaal niets meer en was ook niet langer waaks als er iemand aan de deur kwam.
Het was mij wel opgevallen dat ze heel erg veel water dronk, veel meer dan eerder.
Zondag ochtend ging ze nog mee toen ik de hondjes uit aan het laten was.
Ze sukkelde achter ons aan en stond te kijken dat de anderen mollen probeerden uit te graven. 'smiddags wilde ze weer mee maar kwam niet verder dan halverwege de tuin.
Toen begon ze ook duidelijk te lijden.
Vanochtend heb ik een hele zware stap gezet.
Ze is meegegaan in de auto naar de dierenarts, en daar is ze in mijn armen ingeslapen.
Ze heeft er niets van gemerkt, was heel rustig en zakte vredig in slaap waarna ze de laatste dosis kreeg en zonder verder te bewegen insliep.
Het was ondanks alles toch nog een mooi einde. Ik heb haar mee naar huis genomen... Nu ligt ze "opgebaard" achter het huis in een doos op het plekje waar ze de laatste tijd graag lag, zodat de roedel afscheid van haar kan nemen.
Aroufke gromde tegen de andere honden en ging naast haar in het mandje liggen, waar ze anders nooit in ligt.
De andere hondjes hebben haar besnuffeld maar waren snel klaar met haar.
Straks wordt ze begraven. We zijn er allemaal wel erg verdrietig om, het was een heel bijzonder hondje, ze is nooit ziek geweest, vrat van alles, zwom in de kolk, kwam thuis met een jonge gans die ze levend en wel in de bek aan mij presenteerde.
Hymke heeft een grote schare nakomelingen nagelaten. Zelf heeft ze 17 puppy's gekregen, haar dochter Aroufke heeft nu 20 hondjes gehad, dochter Byana bij kennissen van ons heeft vier nestjes met in totaal 22 hondjes en dochter Daninja is nog jong en heeft 1 hondje gekregen. Er worden nog nieuwe nestjes verwekt met kinderen van Hymke.
Op deze foto ziet u Hymke terwijl ze al heel ernstig ziek was. Het was de laatste foto van haar.
Hieronder volgt een stukje geschiedenis
Voor we kennis hadden gemaakt met het Schipperke hadden we eerst mix hondjes, of zoals we ze noemden "vuilnis bakkies"
Het waren soms rashondjes maar meestal kruisingen die de mensen hadden.
Doedel de blauwe keeshond,
Ik was acht jaar, en herinner mij het nog als de dag van gisteren.
Mijn moeder had vaak verteld over de trouw van hun vroegere wolfsgrijze keeshond.
Hij was zo op de mens gericht geweest en altijd in de schaduw van mijn oma.
In het begin van de zestiger jaren van de vorige eeuw had je geen internet, dus hoe kwam je dan aan een hond?
Meestal ging dat via via, iemand wist ergens een leuk nest jonge hondjes, en ja, daar ging je dan maar eens kijken.
Lordje was een mix, ik denk een Markies achting hondje x Schipperke of zoiets. Hij was nog geen vier maanden toen hij stierf
Zo hadden we eerst Lordje gehad, hij was bij een boer in een veeschuur geboren, net als de boerderij katten.
Mijn moeder had hem gezien en was gevraagd om zij wel zo'n hondje wilde.
Zo was mamma thuis gekomen met een klein zwart diertje. Hij had geen stamboom, de enige boom die hij had was "nat" dat was de appelboom in de tuin.
Lordje was lief, en ik speelde met hem, op een dag had ik hem mooi gewassen en zijn vacht op de rug in het natte haar als in een scheiding gekamd.
Dat vond ik grappig, zo zijn kinderen.
Het was zondag, en opa kwam dan bij ons en zo gingen we, mijn vader zus, opa en ik na de kerkdienst 's middags wandelen.
Lordje ging ook mee, ik hield hem aan de lijn.
We kwamen in het bos en liepen op een breed bospad met aan de kanten kuilen waar het regenwater in op wordt gevangen om zo de weg berijdbaar te houden bij hevige regenval.
Lordje mocht los, hij rende op een gegeven moment zo'n kuil in en kwam weer bij ons, toen draafde hij uitgelaten door de begroeiing langs het pad.
We waren allemaal vrolijk, het was prachtig wandelweer.
Was dit de oorzaak? Een hondsdolle kat
Opeens kwam Lordje jankend het bos uitrennen en vloog hij pardoes achter tegen de benen van mijn vader.
"Wat doe je? Wat doet het hondje raar?"
Mijn vader wilde Lordje aanhalen maar die rende al weer hard het bos in.
We riepen hem maar hij zette het nu flink op een lopen....
Hij rende zo hard hij kon in een hele grote cirkel om ons heen.
En het erge was dat deze cirkel doorsneden werd met de spoorbaan van Zutphen naar Deventer en dat daar minstens acht treinen per uur op volle snelheid langsrazen.
Wij gilden om Lordje bij ons te krijgen maar hij luisterde nergens meer naar.....
Wat we ook deden niets hielp.
We bleven als aan de grond genageld staan, help!!!! Weer een trein!
Ooh gelukkig, het ging goed! En Lordje rende door.
Niet te vangen, niet te lokken niet met boze afstraffende woorden.... nergens reageerde hij meer op, hij was compleet gek geworden.
Opa stelde mijn vader voor de meisjes maar mee naar huis te nemen, hij zou zien dat hij de hond misschien te pakken kon krijgen.
Deze hond lijkt wat op Lordje
Wij huilend naar huis.
Een hele tijd later, het was al schemerig, kwam opa ook thuis, met in zijn armen in de jas gerold het hondje.
Wij mochten hem niet zien, opa nam hem meteen, samen met mijn vader mee naar de dierenarts.
Lordje was rond blijven rennen, en op een gegeven moment kón hij niet meer, hij was totaal uitgeput neergevallen en opa had hem opgezocht en daarna kilometers ver naar ons huis gedragen.
Nu was hij min of meer bewusteloos.
Bij de dierenarts kreeg hij een spuit en werd hij in een kistje gelegd met een dekentje erop, we moesten er maar even niet naar kijken, hij zou misschien opknappen?!?!
Maar mijn vader wist wel dat dit nooit meer gebeuren zou, hij had gezien dat bij het geven van de spuit de ogen braken, hij was dood.
Opa had vaker hondsdolle dieren gezien en hij vertelde dat deze hond en ook zijn speeksel levensgevaarlijk was.
Of de hond werkelijk hondsdol is geweest is nooit bewezen.
Wel is het zo dat alle verschijnselen daar op geduid hebben.
En Lordje had nog steeds de scheiding in zijn haar die ik die week voorafgaand aan deze narigheid in zijn vacht had gekamd.
Lordje was een kleine zwarte reu, zo groot als een flinke Schipperke, ik denk dat hij geen ondervacht heeft gehad omdat ik hem kon kammen.
Achteraf gezien heeft hij de hondsdolheid al bij zich gehad toen mijn moeder hem kocht.
Begin zestiger jaren waren er meer gevallen bekend en opa had het ook vaker meegemaakt, hij heeft ons goed beschermd tegen dit hondje door hem in zijn jas gewikkeld mee te nemen en ons er bij vandaan te houden.
En toen in 1968 kregen we nieuwe buren en deze mensen hadden een Blauwe Keeshond, een teefje.
Dat was zo'n hond als moeder vroeger thuis als kind had meegemaakt.
En tot onze grote vreugde kreeg dat Keeshondje een nest.
Wat waren we blij dat we daar een puppy van kregen.
Doedel was een heel lief hondje, hij was vijfenveertig centimeter hoog op zijn schouder gemeten.
Ook hij had geen stamboom papieren.
Maar dat kon ons niets schelen.
We leerden Doedel allerlei kunstjes, pootje geven, mooi zitten, gewoon zitten, netjes aan de lijn lopen zonder trekken en nog veel meer.
Doedel had het karakter wat ik opmerk bij het Schipperke.
Het enige wat zwak van hem was?
Hij kon niet tegen de warmte, als ik hem mee uit wandelen nam in de zomer kreeg hij een soort epileptische aanval.
Dat was heel naar, en de eerste keer dat we dat meemaakten dachten we echt dat hij dood zou gaan.
Hij hijgde hevig tijdens de wandeling, en dan ging hij achter je lopen, waarna hij dan opeens omviel en wild met de poten bewoog alsof hij rende.
Dat duurde dan even waarna hij een poosje hijgend bleef liggen, en dan stond hij op, wankelde wat duizelig vooruit en liep daarna weer gewoon.
Doedel meenemen in de zomer als het warm was hebben we niet meer gedaan, en hij heeft daarna ook nooit meer zo'n aanval gehad.
Het was geen epilepsie, het was een warmte toeval.
Doedel is best oud geworden, dertien jaar.
Hij is van ouderdom bij ons in de bijkeuken in elkaar gezakt en overleden.
Ik heb hem vreselijk gemist.
Jaren later toen ik Hymke kreeg had ik weer een hondje met het zelfde top karakter wat Doedeltje had.
Reactie plaatsen
Reacties